آخرمرز

قرون متمادی از زمانیکه قاره ی آتلانتیس به اعماق سرد و تاریک آبهای سرد اقیانوس اطلس فرو رفته می گذرد اما وجود این قاره هنوز معمایی ست در تاریخ. اگر براستی آتلانتیس وجود داشته، آنرا می باید تمدنی متفاوت از سایر تمدن ها به حساب آورد. براساس نظریه ی دانشمندان، این تمدن در ظرف مدتی کوتاه تر از یک روز، بدون باقیماندن کوچکترین اثری از صحنه‌ی روزگار محو شد.
قدیمی ترین و کامل ترین شواهد درباره ی اوج و حضیض این جزیره ی بزرگ از طریق نوشته های افلاطون فیلسوف قرن چهارم پیش از میلاد مسیح به دست ما رسیده است. براساس نوشته های او «آتلانتیس جزیره ای بود سرشار از نعمت، باغات پرمیوه و گله های بزرگ حیوانات گوناگون.» در مرکز شهر خانه های مجلل در کنار کاخ سلطنتی و معبد پوزئیدون بزرگ قرار داشته. اما نه جلال و نه طلا و عظمت نتوانست آن ها را از بلایا مصون بدارد. مال اندوزی، حرص و طمع و ولع روزبروز بیشتر و باعث فساد این تمدن شد. بر اساس گفته های افلاطون تمامی این تمدن با مرگی شگفت انگیز از میان رفت.
نام آتلانتیس معمولا همراه مکان های اسرار آمیز دیگر از جمله اهرام مصر و استون هنج می آید. اگرچه سرزمینی که افلاطون به تصویر کشیده چیزی بیشتر از رویا نیست، اما عده ای معتقدند که سرزمینی که غرق در طلا، نقره و مس بوده، در کف اقیانوس در انتظار کشف شدن است. شاید روزی افسانه ی این بهشت گمشده  در روی این کره ی خاکی حقیقت پیدا کند.

 

 

در 12 آوریل 1939 مرد 63 ساله ای در حالتی مانند خلسه از دنیای گمشده ای در گذشته سخن راند. افکارش به نظر نامربوط می آمد ولی معنی و منظورش واضح و تکان دهنده بود. او گفت:«وقتی زمین شکافته شد و قاره در آب فرو رفت مردمان آن سرزمین سوار بر ماشین پرنده آن دوران خود را به سرزمین مایاها یا یوکاتان رسانند.»

راوی، ادگار کایس معروف به پیامبر خفته تمای مکاشفاتش را در حالت خلسه مشاهده و بیان می کرد. برای دو دهه، نهان بینمرموز، شنوندگان خود را با شرح و توصیف هایی در مورد جزیره ی افسانه ای آتلانتیس مبهوت کرد. کایس از زمان های بسیار دوری صحبت کرد و از قاره ای که قبل از آنکه اقیانوس آنرا ببلعد چنان تکنولوژی پیشرفته ای داشت که بشر تا به امروز نظیرش را به خود ندیده است. او زنان و مردانی هم دوره ی خود را نام برد که در زندگی های قبلی خود از ساکنان این قاره ی معدوم شده بودند. کایس از بازماندگان این فاجعه ی بزرگ که در حال حاظر در کره ی ارض پراکنده اند سخن می گفت. یکی از پسرانش بعدها درباره ی آتلانتیس گفت:« اینها عجیب ترین و غیرممکن ترین اطلاعاتی است که ادگار کایس در پرونده های خویش ظبط کرده.» پسر دیگر وی به نام ادگار ایوان کایس دربارهی پدرش چنین گفت:« تا زمان اثبات واقعی وجود آتلانتیس، کایس دارای مکان و مرتبه ای خاص خواهد بود. از طرفی دیگر اگر گفته های وی ثابت شود، یکی از مشهورترین باستان شناسان و تاریخ نویسان جهان خواهد شد. وقایع تاریخی آتلانتیس اگرچه باورنکردنی به نظر می آید اما در هر حال خالی از جذبه هم نیست. قاره ی گم شده ای که به میراث و تاریخ بشریت بافته و تنیده شد. سرزمینی که حدود 2هزار سال قبل فیلسوفان، شاعران، تاریخ نویسان و کاشفان بزرگی داشته و سوابق آن ها را افلاطون حدود 255 سال قبل از میلاد مسیح به رشته ی تحریر در آورده است. قدرت و خرد مردمان آتلانتیس نسل به نسل نقل شده. اینها به مثابه خاطره ای از بهشت است، بهشتی که اکنون در اعماق تیره ی دریا خوابیده است. جاه طلبی انسان او را به فراتر از کره زمین به ماه و سیارت دیگر کشانده، اما خاطره ی این جزیره همیشه باقی می ماند.